"Ik ken Daniël..." zegt hij wanneer hij naar beneden kijkt.
"Hoe?" Vraag ik met een verbaasde blik. Daniël lijkt me nou niet echt een vriend voor Owen. Owen is erg zacht, Daniël is meer stoer, met z'n scooter en zijn "stoere" jasje.
Owen zucht en kijkt weer naar beneden. "Ik zei niet dat ik hem goed ken, ik zei alleen dat ik hem ken."
"Dat weet ik, maar dat vroeg ik niet. Ik vroeg hoe je hem kent, slimpo." zeg ik lachend. Owen lacht ook maar blijft naar beneden kijken.
''Iedereen kent elkaar hier in dit kleine dorpje, misschien wist je dat nog niet omdat je hier nog maar 3 jaar woont.'' zegt hij met zijn ogen rollend.
''Drie jaar is veel, maar ik woon hier lang genoeg om te weten hoe het hier aan toe gaat en ik ken ook veel mensen hier, maar dat betekent niet dat ik wist dat jij Daniël kende, toch?''
Hij ploft naar achter en zucht diep. Ik zie dat hij na denkt omdat hij iets wil zeggen. Ik herken zijn blik. ''ik...'' hij wacht en zegt dan: ''ik... misschien moet ik je iets zeggen.''
''Ik wist het! Ik wist het! Ik zag het aan je blik,'' ik lach en pak een kussen van het hoekje waar ik in zit en gooit het naar zijn hoofd. ''kom op Owen, lach is.'' wanneer ik zie dat hij serieus is, stop ik met lachen en vraag wat er aan de hand is. Hij komt niet uit zijn woorden en mompelt wat.
''weet Aby dit?'' vraag ik omdat ik weet dat Aby en Owen elkaar zo lang kennen en dat zij nooit iets van elkaar verschuilen. Ik zie in Owen's blik dat dit belangrijk voor hem is.
hij haalt zijn schouders op. Ik kijk hem bezorgt aan. ''wat is er Owen? Je kan me alles vertellen, dat weet je toch?''
''het is niet zo belangrijk hoor,''
Ik kijk hem bezorgt aan, ik zie dat dit wel belangrijk is. Soms hoor ik gedachten, niet van mijzelf maar van anderen. Je hebt vast wel is gehoord dat als mensen heel hard aan een cijfer denken, dat dat cijfer dan te zien is op hun voorhoofd. Nou ik hoor het dan, ik hoor dan het cijfer, als die persoon hard nadenkt aan dat cijfer, dan hoor ik het, maar niet altijd hoor. Soms hoor ik ook echt gedachten, niet alleen cijfers, hele zinnen. Soms wil ik het wel horen en doe ik mijn best, maar meestal gebeurd het vanzelf. Net als nu, het gebeurd gewoon vanzelf. Ik hoef het niet te weten, maar ik hoor het gewoon. Ik heb deze gedachten vaker bij Owen gehoord, maar durfde niets te zeggen.
''het is vast belangrijk, vertel het maar.'' zeg ik terwijl ik al precies weet wat hij wil zeggen. Ik kijk hem een beetje verward aan, maar schut dan gelijk mijn hoofd want straks komt hij er achter dat
ik het al weet en dat moet niet gebeuren.
hij zucht maar zegt uiteindelijk ''oké'' en begint met vertellen.
''misschien,''hij ademt één keer heel diep in en uit,''misschien vind ik Aby leuk. We kennen elkaar zo lang en,,, wacht, waarom vertel ik dit.'' hij schud zijn hoofd en kijkt weg. ik sta gelijk op en loop naar hem toe. Ik sla een arm om hem heen en zeg dat het wel goed komt. Hij staat meteen op, ''natuurlijk komt het niet goed!'' hij kijkt me boos aan. Ik begrijp waar zijn frustratie vandaan komt, maar waarom het nou op mij afgereageerd wordt snap ik niet helemaal.
''Ow, Owen,'' ik kijk hem een beetje hoofdschuddend aan,''waarom heb je nooit iets tegen mij gezegd?''
''Duh,'' typisch een Owen geluid, ''omdat ik wist dat je me of niet begreep of dat je het aan haar zou zeggen.''
''Oké dat snap ik, ik beloof dat ik echt niets zou zeggen.'' Ik pak zijn hand vast zodat hij weet dat ik het meen en om te laten zien dat ik er voor hem ben.
''Beloofd?'' zegt hij met een klein glimlachje op zijn gezicht
''Beloofd. Maar even voor de duide...'' opeens gaat de deur open. Mevrouw de Lange staat in de deur opening met een verbaasde blik, haar ogen gingen gelijk naar onze handen.
''Ik hoop dat ik niet stoor?'' zegt ze en ze kijkt ons vragend aan.
''Nee, nee. Ik wou net gaan.'' Ik glimlach nog even naar Owen en geef hem een hoopvolle blik. Zijn moeder doet de deur wijder open en ik zie haar naar Owen kijken wanneer ik langs haar loop. ze loopt achter mij aan naar de deur.
''Ik hoop dat je het leuk vond om even te komen, bedankt hé.'' ze glimlacht, maar je hoeft geen gave te hebben om te zien dat ze iets verdenkt.
''Bedankt voor het binnen laten, het is altijd super gezellig hier.'' zeg ik wanneer ik mijn fietssleutel in het slot doe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten