een droomkamer maken

ik heb hier weer een stukje, sorry voor het lang niet plaatsen. bedankt voor het lezen!!

Ik bel bij Owen aan, zijn moeder opent de deur. ‘Daisy?’zegt ze een beetje verbaast. ‘Owen is ziek, wist je dat niet?’

‘hij heeft me uit genodigd.’

‘ha mevrouw Grace bent u er eindelijk’zegt Owen lachend. ‘U mag binnen komen, mevrouw.’Hij staat met zijn pyjama broek nog aan en met een normaal shirt mij aan mijn hand langs zijn moeder naar binnen te trekken.

‘Doe toch is normaal,’zeg ik tegen Owen met een grote glimlach. ‘sorry mevrouw de Lange.’zeg ik lachend aan Owen’s moeder wanneer ik haar zacht aanstoot.

Ik loop achter Owen aan naar zijn kamer op de zolder. Het is erg groot en hij heeft alle ruimte. Toen ik en Abby hier de eerste keer samen kwamen was er niet genoeg zit plek, zijn hele kamer stond soort van leeg! Hij had alleen een bed, een bureau, nachtkasje, kledingkast en een kast met zijn films. Dat lijkt redelijk veel maar hij heeft een mega kamer dus het stond echt bijna leeg. Ik en Abby besloten Owen’s kamer op te pimpen of hij het wilden of niet. we hebben alles wat verplaatst kon worden verplaats en alles wat te lelijk was voor worden hebben we weg gegooid (zijn nachtkastje). Wanneer dat klaar was en het er nog leger maar toch beter uit zag, zijn ik en Abby (en Owen keek een beetje mee en liep achter ons aan) gaan shoppen voor Owen. We zijn naar de tweedehands winkel geweest en andere niet zo duren, leuke winkeltjes. Nu ziet zijn kamer er super gezellig uit, hij heeft zelfs een grote zithoek waar ik in plof.

‘waar is Abby? Ik dacht dat jullie gingen shoppen.’
‘ja, hebben we ook gedaan.’zeg ik.
‘en...’Owen wacht tot ik iets ga zeggen, wat ik niet ga doen. Ik speel met de touwtjes uit mijn vest en hou nog even mijn mond. Ik weet namelijk dat Owen en Daniël elkaar waarschijnlijk niet zouden mogen, het zijn namelijk echt hele andere types.

‘Oké, als je het me niet wilt zeggen prima. Hoe was het op school?’hij veegt zijn lange haren die voor zijn ogen vallen opzij.

‘uhmm. niets bijzonders hoor, we hebben met Daniël gepraat in de pauze.’

‘Daniël?’Ik zie opeens een beetje paniek in zijn ogen. Hij schrok dat ik over een jongen begon.

‘Daniël is een vijfde jaars. Hij was aardig tegen ons.’Ik snap zijn paniek niet helemaal, misschien is hij bang vervangen te worden. Dat kan ik nog wel begrijpen, maar dat gaat nooit gebeuren. Owen is mijn beste vriend, ik ken hem goed. Dat denk ik tenminste. Owen is intelligent, niet lelijk, grappig en soms een beetje nuchter, maar dat maakt niet uit.