dinsdag 30 december 2014

een goed, slecht of raar voorgevoel?


‘hé Grace, moet je niet buiten het zicht in een hoekje zitten met je muziek in je oren?’


zegt Hailey met een snauwende stem. De rest lacht. ‘Misschien is dat wel een goed idee, beter dan naar jou gezicht te kijken en stem te luisteren.’zeg ik zo serieus mogelijk, maar misschien kan ze mijn nerveuze stem horen, die ik probeerde te verbergen.  Ik weet hoe het gaat, als Hailey lacht moet iedereen lachen. Dus als ik haar de mond snoer, doe ik dat bij de rest ook. Ze blijft stil. Ik zie in haar ogen dat ze nerveus word. Ik ga recht op zitten en veeg mijn pony uit mijn gezicht. Ik laat niet zien dat ik bang ben. Dat mag ik niet laten zien. Ik zie haar aarzelen en naar haar vrienden kijken. Ze moet natuurlijk goed reageren anders is ze niet meer de king van de barbie trutten. Het zou mij niet veel uitmaken, maar de hele school weet dat het voor Hailey belangrijk is. ‘Zo, zo, word je brutaal,’zegt ze maar niet heel zelfverzekerd, je ziet dat ze zelfverzekerder zou willen lijken. Ze slikt en zegt dan, ‘Ik wil niet bij brutale mensen staan, laten we een ijsje kopen.’Ze loopt weg en ze praten verder.
Ik besluit naar huis te gaan, ik heb hier toch niets meer te doen. Terwijl ik naar mijn fiets loop app ik Owen om te vragen hoe het gaat. Hij reageert bijna gelijk terug en er staat:
was net wakker, lief dat je het vraagt. Ik heb hoofdpijn maar het is al veel beter dan voor dat ik ging slapen. Waar ben je nu? Je kan best langs komen als je wilt, ik heb nog niets gehoord van Abby, waar is ze? Is ze bij jou? Kom dan maar gezellig met Abby. Zie je zo als je komt,  daaaaag!!!
Ik ben dicht bij Owen’s huis, dus besluit er gelijk heen te gaan zonder te app’en. Ik pak mijn fiets en rijd naar Owen, ik besluit een omweg te maken zodat ik langs Abby’s huis kom. Wanneer ik langs haar huis rijd zie ik dat er nog geen fiets staat, die ze had achter gelaten bij het winkelcentrum en ik denk dat Daniel haar wel naar haar fiets terug zou brengen. Ik zie alleen haar moeders fiets en haar broertje zijn fiets. Dus ook niet de scooter van Daniel. Ik fiets, ondanks mijn rare voorgevoel, door en laat het voor wat het is.

Geen opmerkingen: